Εικαστική έκθεση με θέμα τη Μάνη

Έκθεση των έργων της Αμπελίας και της Ελένης Δασκαλάκη

Το Δημοτικό Νεοκλασικό Κανθάρου στον Πειραιά φιλοξενεί τις εικαστικούς Αμπελία Δασκαλάκη και Ελένη Δασκαλάκη και σας προσκαλεί στις 26 Μαΐου 2014 στις 19.00, στην έκθεση “ΜΑΝΗ”. Η διάρκεια της έκθεσης είναι έως τις 2 Ιουνίου 2014. 

Τα έργα που παρουσιάζονται πρώτα στον Πειραιά, συνδυάζονται με την προγραμματισμένη παρουσίαση της έκθεσης στη Μάνη το καλοκαίρι. 

Την έκθεση επιμελήθηκε η Αρίστη Κωστοπούλου και περιλαμβάνει τρεις ενότητες από έργα σχεδίου και ζωγραφικής της Αμπελίας Δασκαλάκη αφιερωμένα στον μυστηριακό τόπο της Μάνης και συλλογή από κοσμήματα της Ελένης Δασκαλάκη, εμπνευσμένα από τα έργα της μητέρας της και από την πέτρα σαν πρώτη ύλη.

Οι δημιουργοί έχουν στενούς δεσμούς και σχέση σεβασμού για την Μάνη και αφηγούνται τη φύση και τον πολιτισμό της, μέσα από τη δική της προσέγγιση η κάθε μία.

Η έκθεση των έργων της Αμπελίας και της Ελένης Δασκαλάκη, στο νεοκλασικό της οδού Κανθάρου στον Πειραιά, είναι αφιερωμένη στην Ανατολική Μάνη, την έξω Μάνη, την προσηλιακή και την αποσκιερή.

Η Αμπελία Δασκαλάκη, μετά από μελέτη και έργο δύο ετών, παρουσιάζει με εξπρεσιονιστική απεικόνιση τη μανιάτικη φύση και την αρχιτεκτονική παράδοση των πύργων και των φάρων της. Ο τόπος την εμπνέει με έντονα συναισθήματα που εκπέμπονται στα έργα της. Η σκληρή ομορφιά του χώρου αιωρείται με την ευμετάβλητη φύση και γίνονται χωρος συναισθηματικός των εμπειριών του παρελθόντος και του παρόντος της Αμπελίας. Τα βιωμένα δηλαδή συναισθήματά της στη Μάνη, στη στεγνή σαν μαγεμένη καστροπολιτεία της Βάθειας, στη μεσαιωνική Αρεόπολη, στο ναυάγιο του Γυθείου, στις όχθες του Ευρώτα, στους λιθόκτιστους φάρους, στα καλντεριμια και στους βιότοπούς της.

Ο τόπος την εμπνέει με γλυκιά νοσταλγία αλλά και συνειδητές ή υποσυνείδητες αξιολογικές κρίσεις σε δεύτερο επίπεδο. Για παραδειγμα, στον πίνακα «η Παναγιά η Βρετή στο Οίτυλο», προσομοιάζει την εκκλησουλα και το μισογκρεμισμένο κάστρο με γνώριμη ελληνική εξοχή, σε σκοτεινή όμως και φορτισμένη ατμόσφαιρα.

Στο τρίπτυχο των φάρων, δείχνει να αισθάνεται ότι μέσα στις δεσποτικές και ασφαλείς κατασκευές κρύβονται ίσως ανεξερεύνητοι ή και απαραβίαστοι χώροι.

Το επαναλαμβανόμενο στοιχείο του κύκλου στα φυσικά στοιχεία των εικόνων (σύwεφα, λουλούδια, φυλλώματα, κύματα, φόρμες) φαίνεται να προέρχεται από τον ασυνείδητο χώρο του ονείρου ή ίσως και από τη συνειδητοποίηση της μοναξιάς των τόπων, με ή χωρις τους ανθρώπους.

Στους πίνακες με τα αγριολούλουδα της Μάνης, στις εστιάσεις από τα λούπινα και τα μανουσάκι α και τις βελούδινες φυλλωσιές ή στις μεγεθύνσεις των λουλουδιών με τα ζωηρά και μυστηριώδη χρώματα, μιλάει για την ίδια, εύθραυστη εικόνα της ζωής.

Εδώ μπαίνει στην περιπέτεια της αφήγησης η Ελένη Δασκαλάκη, με τα κοσμήματα της έκθεσης. Η κουλτούρα του κοσμήματος απο παλιά είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, τη δυναμη και την επιβολή και η χρήση του είναι καθαρά σημειoλoγΙK~. Η Μάνη από την πρώιμη αρχαιότητα δεν εχει να δείξει ιδιαίτερη ευμάρεια γι' αυτό τα υλικά στα αρχαία κοσμήματα ειναι λιτά δηλαδή ασημι, οψιδιανός και ηφαιστειακή πέτρα της Μήλου. Η Ελένη παίρνει θέματα από την ατμόσφαιρα των έργων της Αμπελίας. Εξισορροπεί τις έντονες και φορτισμένες εικόνες των έργων, αναδεικνύοντας αυτούσια τα όμορφα συναισθήματα σε χειροποίητα κοσμήματα απο γνήσιες πρώτες ύλες. Στη συνέχεια όμως η πυκνή της διαδρομή στον κόσμο του κοσμήματος την ωθεί να το εξελίξει διαφορετικά και προσωπικα, σχεδιάζοντας δυναμικά τα κοσμηματα με πιο συγχρονα υλικα και φόρμες. Δίνει κίνηση στα υλικά, πλάθοντας με τα εκφραστικά της μέσα μικρά γλυπτά, χρησιμοποιώντας πολύ συχνά κι εκεινη επαναλαμβανομενους κύκλους.

Θα ήταν ωραία να σκεφτούμε την έκθεση σαν πόρτα και σαν διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, των παλιών κατοίκων του νεοκλασικού και των δημιουργών-αφηγητριών των έργων και των επισκεπτων. Το φρεσκοαναστηλωμένο νεοκλασικό της οδού Κανθάρου, με γαλήνιες ή σκληρές ανα,ΙJνήσεις από προηγούμενες χρήσεις. Οι δημιουργοί, που με ειλικρίνεια αφηγούνται βιώματα και συναισθηματικές εμπειριες από ένα τόπο σκληρό και γοητευτικό. Και οι επισκέπτες που μέσα από τις οικείες και ξένες μα~ εικόνες από τους πίνακες προλαβαίνουν να ονειρευτούν λίγο, για όσο διαρκεί ή επίσκεψη. Μια απόπειρα δηλαδή για υγιή συνομιλία με το όνειρο, το εφήμερο, το ανεξερεύνητο και το υπερβολικό.

Αρίστη Κωστοπούλου

ManiVoice